เพราะผมเองเป็นคน ขี้เหล่ ไม่หล่อ เหมือนใครๆเขา
และผมก็ไม่เคยคิดว่าจะมี และไม่มีสาวใดมาชอบเลย
พอมาวันหนึ่ง ผมเล่นเป่าขลุ่ยๆ ของผมอยู่ดี
ก็มีลูกสาวมหาเศรษฐีมาแอบชอบครับ
ตอนแรกก็ไม่รู้หรอกครับว่าหล่อนเป็นลูกสาวเศรษฐี
เธอเองก็ไม่บอกว่าเธอเป็นใครกันแน่
ได้แต่แอบมาด่อมๆ มองๆ เวลาผมเล่นขลุ่ย
ตัวผมเองชอบเล่นเพลงค้างคาวกินกล้วย
ชอบเลียนแบบ อ.ธนิส ศรีกลิ่นดี
ผมเองฝึกอยู่หลายปีจนเก่ง
วันหนึ่งผมจึงอยากลองเล่นหาเงินบ้าง
จึงเอาขลุ่ยขึ้นไปเป่า บนสะพานลอย
และเอากะลามะพร้าวไปวางไว้เพื่อขอเงินท่านที่เดินผ่านไปมา
ได้เงินบ้างวันละ สี่ห้าร้อย ส่วนมากก็ได้เพราะ ฝีปากการเป่านะครับ
ไม่ใช่เพราะความสงสาร
มาวันหนึ่ง มีสาวสวยคนหนึ่งเดินผ่านมา เธอก็มาหยุดที่ผม
แล้วก็มองแล้วมองอีก แล้วถามว่ามาเล่นอยู่ที่นี่นานหรือยังคะ
เล่นได้เพราะมากนะคะ สนใจจะไปเล่นตามโรงแรมมั๊ย
รายได้ดีนะ อาจจะได้วันละ หลายพันนะ
ผมบอกว่าไม่หรอกครับ ผมพอใจที่จะเล่นอยู่ตรงสะพานนี้มากกว่า ขอบคุณครับ
พอวันต่อมาเธอก็ผ่านมาอีก วันนี้ได้ตังค์เยอะหรือยังครับ
ผมตอบว่ายังเลยครับ คุณผู้หญิง เพิ่งจะได้สามสิบบาทเองครับ
เธอสงสารหรือยังไงไม่รู้ ยื่นธนาบัตรใบห้าร้อยให้ บอกว่าชอบเสียงขลุ่ยมากๆนะ
วันต่อมาก็มาอีก ยื่นเงินให้อีกสามร้อย
วันต่อมาก็มาอีกยื่นเงินให้อีกสองร้อย
วันต่อมาก็ผ่านมาอีกยื่นให้อีกหนึ่งร้อยบาท
ผ่านไปวันแล้ววันเล่าเธอก็ยังให้เงินใช้เสมอไม่เคยขาดเลยวันละร้อยบาท
ผมเองก็ไม่ค่อยได้ใช้เงิน
วันหนึ่งผมจึงเอาเงินที่เธอให้มานับดู
รวมเงินได้ประมาณ ห้าหมื่นบาทที่เธอให้มา
เห็นมั๊ยครับว่า เสียงขลุ่ยเรียกนาง ในตำนานนั้นมีจริงครับ
ตั้งใจเล่นจริง ทำมาหาเลี้ยงชีพได้ครับ
อย่าลืมนะครับ เอาดีสักอย่าง แค่อย่างเดียวก็พอ
พบกับตำนานขลุ่ยเทพเจ้าได้ในตอนต่อไปเดือนหน้าครับ
สำนวนการเขียน โดย บ.ก. โก๋แก
